اگر Void Studios فرضیه خود را حتی با سطح متوسطی از لهستانی و شخصیت اجرا کند ، Eternity: The Last Unicorn می توانست این توانایی را داشته باشد که چیز خاصی باشد. با این حال ، تقریباً هر جنبه ای از این بازی کاملاً دلگیر و ناامیدکننده است و از آنچه می توانست یک بازگشت جالب برای دوره ای دوردست بازی باشد ، دور نگه داشته است.
ابدیت: The Last Unicorn یک شخص ثالث با عملکرد ثابت-RPG است که بر اساس اسطوره نروژی مستقر است. دنبال کردن این داستان بسیار دشوار است و گهگاه به ناامیدی می افزاید. غالباً خودم این سؤال را می کردم که حتی در مورد آن چه بوده و اقدامات من انجام می شود. در میان موضوعات دیگر ، به نظر می رسد که این بی معنی ماندن تا ابدیت وجود دارد ، و کل این امر به دلیل وجود یک شعار احساس می شود.
در کل ، می فهمم که Void Studios در تلاش بود تا چه برسد. در حقیقت ، آنها دقیقاً به همان کاری که برای انجام آن اقدام کرده بودند ، یعنی ایجاد یک بازی که مانند یک مدرسه قدیمی Nintendo 64 یا عنوان اصلی Playstation انجام شده بود ، دست یافتند. همه چیز مانند Legend of Zelda: Hyarid of Ocarina of Time / Resident Evil 2 احساس می شود. و به همین دلیل فقط کار نمی کند.
یک دلیل وجود دارد که دیگر بازی هایی مانند این را نمی بینیم. این صنعت نوآوری کرده و دوربین ثابت ضعیف را در گرد و غبار خود قرار داده است. در ابتدا جالب بود ، اما فقط به اندازه کافی شهودی نیست. وقتی زاویه دوربین جدیدی وارد می شوید ، گاهی اوقات کنترل جهت با آن تغییر می کند ، و این می تواند کمی مزاحم و عادت کند. همین مشکل در جنگ وجود دارد. گاهی اوقات در وسط دعوا زاویه جدیدی وارد خواهید کرد و برای یک ثانیه پیمایی از کار اخراج خواهید شد. کافی است که شما را از این تجربه کنار بیاورید و سطح ناامیدی دیگری را اضافه کنید.
در اکثر موارد ، امروزه توسعه دهندگان راه حل هایی را برای بازی هایی پیدا نکردند که ذاتاً دارای دکمه هستند ، اما در مورد Eternity ، به نظر نمی رسد که مراقبت های زیادی در این زمینه انجام شود. من در زمان بازی خود از یک کنترلر Xbox One استفاده کردم و این ممکن است که دکمه X من خراب شود. مطمئن نیستم. برای عادلانه بودن ، مکانیک داج وجود دارد که برای زنده ماندن شما بسیار مهم است ، اما این باعث نمی شود که مبارزه یا کنترل شما بیشتر سرگرم کننده باشد.
انیمیشن و طراحی صدا نیز در کل بسیار ناخوشایند است. پرش ها و حفره ها هرگز جریان ندارند. هنگام عبور از خطوط خیالی در مناطق جدید ، موسیقی داخل و خارج می شود. ناراحتی های شخصیت شما باعث می شود وقتی صدای شمشیر خود را عوض می کند مثل اینکه از بازیگران مختلف استفاده شده است. هرچند که این عجیب و غریب های کوچک اغلب کمی احساس طنز را به تجربه اضافه می کردند ، بنابراین ، چنین است.
ابدیت: آخرین یونیکورن ایده ای امیدوارکننده از گذشته به ارمغان می آورد که اندکی از استخوان دلتنگی من را لرزاند. این بازی واقعاً بازیکن خود را تحت فشار قرار می دهد تا محیط را گشت و گذار کند ، هرچند هم که ممکن است آن را سرزنش کند ، به شکلی که در بعضی از زمانها در بازی ها ندیده ام. گاهی اوقات ، با یک مانع یا شخصیت روبرو می شوید که از شما می خواهد برای گذر از کالای مورد نظر خود استفاده نکنید. این امر شما را وادار می كند تا موارد دیگری را پیدا كنید كه به شما در یافتن موارد دیگر كمك می كند و در نهايت یك مورد موردنیاز برای عبور از موانع خود را به عقب می اندازد و از موارد تازه اكتسابی استفاده می كنید. گیج کننده ، می دانم
به همین دلیل دیگر این را در بازی ها نمی بینیم. فقط جستجو برای راه حل می تواند ناامید کننده باشد و بدانید که مورد مورد نیاز شما یا عملی که برای اجرای آن نیاز دارید درست در تمام مدت در مقابل شما بود. یا راه حل کاملاً واضح بود که حتی به آن فکر نمی کردید. با این حال ، این یک مکانیک قدیمی مدرسه است که خاطرات بازی هایی مانند Metal Gear Solid و Legend of Zelda را به ارمغان می آورد. خاطرات ناامید کننده ، اما بخشی از سرگرم کننده بود ، درست است؟
ابدیت: با این وجود کیفیت قبلی بازخرید نشده ، بازخریدهای زیادی انجام نمی دهد. این بازی هنوز هم برخی از مسائل مهم را دارد که اول از همه ساده است – بازی سرگرم کننده نیست. نوستالژی احساس بازی های ویدئویی است و سرگرمی طی چند سال اخیر به طور فزاینده ای از آن سود می برد که وقتی محصولات نهایی به خوبی اجرا شوند بسیار عالی است. اما به جای جلب الهام از دوران بازی Nintendo 64 ، Void Studios فقط یک بازی را انجام داد که متعلق به آن است.
